Αντίνοος Αλμπάνης: «Στα social media απαντώ γιατί σκέφτομαι ένα παιδί που ίσως πηδήξει απ’ το μπαλκόνι»

Ο ηθοποιός σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη για τη νέα θεατρική του δουλειά, το «Maestro», τη διαχείριση της τοξικότητας και ένα σημαντικό μήνυμα για τον καρκίνο που πρέπει να ακουστεί.

Πριν από αρκετό καιρό, παρακολουθώντας τον «Νιζίνσκι» του, άθελά μου είχα σκεφτεί πόση έμπνευση θα μπορούσαν να δώσουν οι εικόνες που μετέδιδε στο κοινό από τη ζωή και το δράμα του κορυφαίου χορογράφου. Σχεδόν ευχόμουν να υπήρχε κάποιος ανάμεσά μας εκεί στις θέσεις του θεάτρου που να ήθελε να γίνει ηθοποιός και να έβλεπε αυτή την παράσταση.

Φέτος, ο Αντίνοος Αλμπάνης, μετά από πολύμηνο sold out στη Θεσσαλονίκη, έρχεται στην Αθήνα με το ακανθώδες «Κάποιος να με προσέχει», μια θεατρική συνθήκη που κατά κάποιον τρόπο μπλέκει όσα έχουμε ζήσει την τελευταία διετία: τον εγκλεισμό, τον εαυτό ως πείραμα μέσα στη μοναξιά, τη συνθήκη της αρρενωπότητας που δεν φοβάται τις συμβάσεις, τα ταξίδια που κάνουμε οι άνθρωποι ακόμα και όταν ακινητούμε.

Στην κουβέντα μας βρήκαν θέση όλα: από το τι πραγματικά προέκυψε όταν έπαψαν τα lockdowns και πώς βγήκαμε μέσα από αυτήν τη δοκιμασία μέχρι την τηλεόραση –πέρα από την επιτυχία του «Μaestro»– και τη διαχείριση της τοξικότητας στα social media. Ταυτόχρονα, όντες και οι δύο επιζήσαντες από καρκίνο, δεν μπορούσαμε να μη μιλήσουμε για τη γλώσσα που χρησιμοποιείται για (πρώην) ογκολογικούς ασθενείς και για εκείνο που πρέπει να κρατάμε ως πάγιο μήνυμα προς όλους.

Όλα αυτά και κάποια μυστικά που αφορούν τον κόσμο του θεάματος, αλλά εμείς μένουμε πάντα με την απορία –ας πούμε γιατί μια σειρά μπορεί να «καταπιεί» έναν καταξιωμένο ηθοποιό–, χώρεσαν στην κουβέντα που ακολουθεί.

Είναι πάρα πολύ το χρήμα που φέρνει η Ακρόπολη, είναι πολλά τα χρήματα που φέρνουν οι αρχαιότητες και τα μουσεία, σε αντίθεση με τα χρήματα που φέρνουν τα θέατρα, τα φεστιβάλ, οι συναυλίες. Οπότε, επειδή ζούμε και στον καπιταλισμό, όλα μετριούνται έτσι. Ούτε φιλοσοφικά, ούτε πνευματικά. Στ’ αλήθεια δεν πιστεύω ότι θ’ αλλάξει κάτι.

— Τελικά, και επειδή και το «Κάποιος να με προσέχει» πραγματεύεται τη συνθήκη του εγκλεισμού, δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω αν θεωρείς ότι βγήκαμε καλύτεροι από την πανδημία και τα lockdowns;
Όχι, καλέ! Είμαστε τρελοί; Ποιος τα λέει αυτά; Άκου, είμαι γεννημένος το ’83, που σημαίνει ότι έζησα τεράστια ευημερία, έζησα υπέρλαμπρο ΠΑΣΟΚ, υπέροχα χρόνια, Ολυμπιακούς, κ.λπ, κ.λπ.

Όταν ήρθε το πρώτο μεγάλο στραπάτσο της ζωής μου και του κράτους, που ήταν η οικονομική κρίση, το πρώτο πράγμα που άκουγα να λένε όλοι με πολύ μεγάλη ευκολία και αισιοδοξία ήταν εκείνο το τρομερό «α, να μια ευκαιρία να καθαρίσουν οι χώροι», «εκκαθάριση παντού», «μια μεγάλη ευκαιρία να επαναξιολογήσουμε τι κάνουμε, πώς το κάνουμε» και πάει λέγοντας.

Ε, εγώ λοιπόν δεν είδα καμία ευκαιρία, δεν είδα να καθαρίζει κανένας χώρος. Ειδικά στον χώρο τον δικό μου εξακολουθούσαν να παραμένουν παραγωγοί που ούτε αγαπούσαν τη δουλειά ούτε τους ενδιέφερε, αλλά εξυπηρετούσαν άλλες σκοπιμότητες. Δεν είδα να αλλάζει τίποτα!

Και επειδή είχα αυτή την εμπειρία της οικονομικής κρίσης, δεν μπορούσα μετά να πιστέψω ότι η ανθρωπότητα θα αλλάξει προς το καλύτερο, ακόμα και λόγω πανδημίας, επειδή έκατσε δυο μήνες στο σπίτι και άκουγε podcasts! Μην τρελαθούμε! Και πρόσεξε, δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν μπορώ να είμαι μια Μπλανς Ντιμπουά που ελπίζει αποκλειστικά στην καλοσύνη των ξένων.

— Πώς βλέπεις να καταλήγει όλο αυτό με το περίφημο Προεδρικό Διάταγμα και την υποβάθμιση του κλάδου σας;
Η δική μου αίσθηση απ’ όλο αυτό είναι ότι δεν μιλάμε για το αν θα κάνει μπρος ή πίσω η κυβέρνηση αλλά για το αν θα αποφασίσει να αποδεχτεί ότι αυτή η χώρα παράγει και σύγχρονο πολιτισμό. Το λέω αυτό γιατί εμείς, ο δικός μου ο κλάδος, ήρθε σε επαφή με αυτή την απαξίωση, με αυτό το mentality της κυβέρνησης ήδη από την πανδημία, που καθόμασταν και ψάχναμε αν θα πάρουμε επίδομα, πώς θα το πάρουμε, είμαστε δηλωμένοι στις πλατφόρμες – δεν είμαστε, πού ανήκουμε, τι δικαιούμαστε, αν το δικαιούμαστε, ένα χάος.

Αυτό ήταν το πρώτο σοκ για εμάς και τότε ήταν που συνειδητοποίησα το εξής θλιβερό: ότι είναι μεγάλο δράμα για έναν καλλιτέχνη να ζει σε μια χώρα που έχει τεράστιο κληροδότημα από την αρχαία Ελλάδα, μεγέθη που μέχρι σήμερα πουλιούνται τόσο πολύ, που συμβάλλουν στο ΑΕΠ της χώρας, ενώ στον σύγχρονο πολιτισμό δεν έχει επενδύσει φυσικά γιατί δεν είναι κάτι που φέρνει χρήματα στα ταμεία του κράτους.

Συνεπώς, το κράτος δεν έχει και πολύ μεγάλη ανάγκη να στρέψει το βλέμμα του προς τα εμάς. Όχι, παιδιά, τα λεφτά είναι πάρα πολλά. Είναι πάρα πολύ το χρήμα που φέρνει η Ακρόπολη, είναι πολλά τα χρήματα που φέρνουν οι αρχαιότητες και τα μουσεία, σε αντίθεση με τα χρήματα που φέρνουν τα θέατρα, τα φεστιβάλ, οι συναυλίες. Οπότε, επειδή ζούμε και στον καπιταλισμό, όλα μετριούνται έτσι. Ούτε φιλοσοφικά, ούτε πνευματικά.

Στ’ αλήθεια δεν πιστεύω ότι θ’ αλλάξει κάτι. Όχι με τη συγκεκριμένη, αλλά με όποια κυβέρνηση, γιατί όλοι επαναπαύονται ότι έρχονται χρήματα από τις αρχαιότητες. Δες όμως τι γίνεται στην Αγγλία που δεν έχει αρχαίο πολιτισμό, δεν έχει να προτείνει κάτι, όταν έκανε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι τελετές έναρξης και λήξης είχαν τις Spice Girls, τον Ρόμπι Ουίλιαμς, γιατί αυτός είναι ο σύγχρονος πολιτισμός τους.

Δες το θεατρικό Λονδίνο! Είναι προορισμός για θεατές απ’ όλον τον πλανήτη. Για μια παράσταση εκεί μπορεί να χρειαστεί να κλείσεις εισιτήριο και έξι μήνες πριν. Στη Νέα Υόρκη υπάρχει η μορφή του θεατρικού τουρισμού, ο άλλος πηγαίνει στη Νέα Υόρκη αποκλειστικά για τις παραστάσεις του Μπρόντγουεϊ. Στην Ελλάδα αυτό δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ για όλους τους παραπάνω λόγους.

Αν υπήρχε πραγματική ανάγκη για έσοδα, κάτι θα είχε κάνει η κυβέρνηση, όχι μόνο αυτή, γενικώς. Αλλά για την ώρα δεν είμαι αισιόδοξος και γι’ αυτό βλέπεις και σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως ο Λάνθιμος, όπως ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, να στρέφονται στο εξωτερικό. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δεν φτιάχνει μια παραγωγή για την Ελλάδα – θα παίξει και στην Ελλάδα, αλλά φτιάχνει ένα παγκόσμιο προϊόν. Κι αυτό γιατί έχουν αναγκαστεί, όχι γιατί ήθελαν να ξενιτευτούν. Γιατί δεν υπάρχει χώρος εδώ για να μπορέσουν να εργαστούν όπως πρέπει και όπως το επιθυμούν, και ο χώρος δεν υπάρχει, γιατί δεν τους τον δίνει ο πολιτισμός.

Αυτή είναι η δική μου η αίσθηση και κανονικά δεν θα ‘πρεπε να το λέω, αλλά μόνο από την ιδιωτική πρωτοβουλία και από τη δική μας πίστη στη δουλειά, μόνο «επί προσωπικού» μπορεί να πάει παρακάτω η ιστορία.

— Ωστόσο, παρά τη γενικότερη μαυρίλα, προκύπτουν και δουλειές που ξεχωρίζουν. Ας πούμε, το «Maestro», όσες διαφωνίες και να έχει κανείς σε επιμέρους ζητήματα, ήταν μια τέτοια περίπτωση…
Κοίτα, έχω απομακρυνθεί πάρα πολύ από το «Maestro», υπό την έννοια ότι όταν εσείς είδατε τα πρώτα επεισόδια, εμείς είχαμε ήδη έναν χρόνο που τα είχαμε γυρίσει. Οπότε το έχω κάπως σαν παλιά ανάμνηση.

— Πίστευες, όμως, ότι θα κάνει τέτοιο buzz;
Το πίστευα γιατί όταν μια δουλειά γίνεται επίμοχθα, με μελέτη, με σκέψη, με οργάνωση και με επένδυση, θα πετύχει. Και θα ήταν άδικο να μη συμβεί αυτό με το «Maestro». Και εδώ το πρόβλημα δεν είναι με τους δημιουργούς, τους ηθοποιούς ή τους σκηνοθέτες αλλά με τα διαθέσιμα μπάτζετ. Όταν περιορίζεις το μπάτζετ ενός δημιουργού, όσο ταλαντούχος και να είναι, όσο και να έχει διάθεση να προσφέρει μια άρτια δουλειά, υπάρχει ένα ταβάνι που του λέει «φίλε μου, μέχρι εκεί θα πας». Κι όσο κι αν εμείς έχουμε εξοικειωθεί μ’ αυτό το ταβάνι, ε, μαντέψτε, στην παγκόσμια αγορά δεν έχουν εξοικειωθεί και δεν τους ενδιαφέρει να το κάνουν κιόλας.

Ειδικά γι’ αυτήν τη δουλειά είχες κάποια εχέγγυα. Πέρα από τον δημιουργό και το σενάριο, ήξερες ότι θα σου δοθεί χρόνος και χώρος. Ότι θα δουλεύεις σε συνθήκες πολύ παρόμοιες με αυτές που συνηθίζονται στο εξωτερικό. Οπότε εκεί πας και λες «Χριστέ μου, μακάρι και του χρόνου». Μη γελιόμαστε, είναι τόσο ακριβή αυτή η παραγωγή, που δεν ξέρω αν θα υπάρξει στο άμεσο μέλλον κάτι αντίστοιχο.

Κοίτα, ιδανικά θα ήθελα να μην υπάρχει τόσο μεγάλη ψαλίδα, δηλαδή να μην υπάρχουν σειρές των 20.000 ευρώ και η αμέσως επόμενη να είναι στα 350.000. Ας υπήρχε μια μέση λύση. Αυτό θα γίνει μόνο όταν οι παραγωγοί και τα κανάλια αποφασίσουν να αντιμετωπίσουν τα προϊόντα της μυθοπλασίας τους σαν να έχουν μεταπωλητική αξία. Μόνο τότε. Γιατί αν δεν το δουν ως μια επένδυση, το όραμα και η όποια δουλειά θα περιορίζεται σε κάτι μικρό. Και το μικρό είναι πάντα μικρό. Και οι χρόνοι είναι πάντα συγκεκριμένοι.

Όσο καλή κι αν είναι μια μαγείρισσα, δεν μπορείς να της δώσεις κιμά, μακαρόνια, μπεσαμέλ και να της πεις «φτιάξε μου πατσίτσιο σε οκτώ λεπτά». Θα σου φτιάξει κάτι που θα θυμίζει παστίτσιο, αλλά παστίτσιο σε οκτώ λεπτά δεν θα βγει.

Τα κανάλια είναι σαν ένα mall. Πρέπει να έχουν κάτι για τον καθένα. Εγώ δεν μπορώ να κρίνω τους ανθρώπους που βλέπουν ριάλιτι. Και μετά μιλάμε για τα κανάλια, λες και έχουν πάντα επαφή με τον παλμό και τον κόσμο εκεί έξω.

Κοίτα το εξής απλό: στην πανδημία, που είχαμε εμείς τον απόλυτο έλεγχο της διασκέδασής μας και της ψυχαγωγίας μας, πού στραφήκαμε; Στο Netflix. Και έτσι ξέρεις ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να του αφηγηθούν πραγματικά καλές ιστορίες. Στον δικό μου κύκλο τουλάχιστον δεν άκουγα κανέναν να σχολιάζει το «Survivor» ή κάποιο άλλο ριάλιτι.

— Ε, νομίζω στην Ελλάδα έχουν γίνει και καθεστώς οι σειρές «δωματίου», τα σενάρια που διεξάγονται μέσα σε τέσσερις τοίχους…
Εμένα οι τέσσερις τοίχοι δεν μου λένε κάτι. Έχουν γυριστεί συγκλονιστικά σενάρια, με συγκλονιστικούς ηθοποιούς, σειρές που έμειναν στην ιστορία.

— Πες μία.
Τα «Εγκλήματα». Ήταν ένα πρωτότυπο σενάριο, με θεατρικούς ηθοποιούς, που έσκισε, κι ας ήταν σε τέσσερις τοίχους. Πού θέλω να καταλήξω: εμείς δεν πρέπει να συγκρίνουμε τη δική μας τη δουλειά με τα ριάλιτι. Αν οι τηλεθεατές επιλέγουν τα ριάλιτι, αντί για τις σειρές μας, αυτό κάτι λέει. Και το ότι οι σειρές μπορεί να μην είναι τόσο καλές, ώστε να μας ψήσουν να τις δούμε, αλλά και το ότι μπορεί να μην τις επιλέγουμε γιατί το ριάλιτι μάς είναι πιο εύπεπτο.

Δεν κρίνω τίποτε από τα δύο. Εμείς πρέπει να δούμε τι συμβαίνει με τον κόσμο. Κι αν οι σειρές που κάνουμε δεν τον ελκύουν, να δούμε τι φταίει με αυτές. Κι αν κάποιος επιμένει με τα ριάλιτι, να βρούμε εμείς τον τρόπο να τον συμπαρασύρουμε να δει τις σειρές που φτιάχνουμε.

— Έχεις βρεθεί ποτέ στη θέση να αρνηθείς δουλειά σε σειρά που, όπως και να το κάνεις, είναι μια εξασφάλιση: στάνταρ μήνες δουλειάς, σχετικά σταθερός μισθός και πάει λέγοντας…
Εννοείται!

— Τι λες! Τι μπορεί να σε απομακρύνει από μια τέτοια πρόταση;
Το πρώτο πράγμα είναι το σενάριο, γιατί είναι τα λόγια με τα οποία μιλάω. Η ιστορία που θα πω. Είναι το Νο1 εργαλείο που έχω για να μπορέσω να εργαστώ. Αν, λοιπόν, αυτό το εργαλείο που μου δίνουν δεν χρησιμοποιείται ή χρησιμοποιείται πολύ δύσκολα, έρχομαι σε αδιέξοδο.

Και καλά να σου δοθεί ένα δύσκολο εργαλείο, που όμως θα σου δοθεί ο χρόνος να το μάθεις για να το εκλάβει ο άλλος ως κάτι φυσιολογικό. Αν δεν έχεις και τον χρόνο αυτό το εργαλείο να το αξιοποιήσεις –έχεις μιάμιση μέρα για το επεισόδιο, που σημαίνει ότι γυρνάς μιάμιση λήψη κάθε σκηνή, στην καλύτερη–, εκεί αρχίζει το πρόβλημα.

Και εκεί είναι που θα δεις πολλές φορές εξαιρετικούς και καταξιωμένους ηθοποιούς να εκτίθενται. Και εκτίθενται όχι επειδή ξαφνικά έχασαν το ταλέντο τους, όχι γιατί ξαφνικά έγιναν ανεπαρκείς, αλλά γιατί δεν υπάρχει ο χρόνος ούτε για πρόβες. Υπάρχουν φορές που μας δίνεται το κείμενο την ώρα της λήψης! Μιλάμε για τέτοιες συνθήκες.

— Συγγνώμη, πώς μαθαίνεις τα λόγια υπό τέτοια πίεση χρόνου;
Την ώρα που σε βάφουν! Κατάλαβες; Αν κληθείς να δουλέψεις έτσι, το αποτέλεσμα είναι πολύ υποδεέστερο αυτού που μπορείς να προσφέρεις. Οπότε έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αλλά πώς να κατηγορήσεις έναν κλάδο που έχει τεράστιο ποσοστό ανεργίας και έχει ανάγκη να δουλέψει; Σε ποιον να πεις τι;

— Πώς διαχειρίζεσαι τη χολή στα social media; Σε ρωτάω γιατί είδα ότι απάντησες –υποδειγματικά, η αλήθεια είναι– σε κάποιες κακεντρέχειες κάτω από φωτογραφίες σου που έβγαζαν μάτι ότι είναι επαγγελματικές λήψεις.
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που τις φωτογραφίσεις μου έχω φτάσει σε ένα σημείο, μετά από είκοσι χρόνια δουλειάς, να τις κάνω γιατί πρέπει να τις κάνω. Δεν τις κάνω, ας πούμε, για να στήσω μια φωτογράφιση. Δεν θα πάρω έναν φωτογράφο να του πω «αχ, έχω το Σάββατό μου κενό, πάμε να κάνουμε καμιά λήψη». Καλύτερα να πιω άκουα φόρτε!

Οπότε κάνω φωτογραφίσεις μόνο σε τρεις περιπτώσεις: η μία είναι να έχω να κάνω κάποιο εμπορικό post, δηλαδή διαφήμιση, μια συνεργασία για ένα προϊόν. Η δεύτερη είναι να έχω δώσει μια συνέντευξη, να έχει γίνει παραγωγή για τη φωτογράφιση και να μου έχουν δώσει το υλικό ώστε να μπορέσω να το ποστάρω. Η τρίτη περίπτωση είναι φωτογράφοι που κάτι έχουν δει σ’ εμένα και θέλουν να συμμετάσχουν σε κάποιον διεθνή διαγωνισμό και με καλούν να κάνω συγκεκριμένα concepts, συγκεκριμένες λήψεις, οι οποίες εξυπηρετούν τον δικό τους σκοπό. Αν κάτι μ’ αρέσει, αν το όραμα κάποιου φωτογράφου που εκτιμώ το βρίσκω ενδιαφέρον, θα το κάνω. Αυτό, για να κλείσουμε το θέμα με τις φωτογραφήσεις.

Τώρα, για να έρθουμε στο κομμάτι των social media. Αν υποθέσουμε ότι μια φωτογραφία θα πάρει 500 αρνητικά σχόλια…