Τι κι αν δεν υπήρξαν ως πραγματικά πρόσωπα ο Ηρακλής Πουαρό της Αγκάθα Κρίστι και ο Σέρλοκ Χολμς του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, αγαπήθηκαν από χιλιάδες αναγνώστες, που συνεχίζουν να διαβάζουν τις περιπέτειές τους μέχρι και σήμερα, με την Κρίστι και τον Ντόυλ να χαρακτηρίζονται ως «βασίλισσα» και «βασιλιάς» αντίστοιχα, του αστυνομικού διηγήματος.
Πέρα από τα βιβλία ο Πουαρό πρωταγωνιστεί και σε ένα θεατρικό έργο, ενώ μεταξύ των ετών 1920-1975, οι ιστορίες του εμφανίζονται ανελλιπώς σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες. Ο Πουαρό είναι ο μόνος φανταστικός ήωας για τον οποίο οι “New York Times” έχουν κάνει επικείδιο πρωτοσέλιδο!
Ο Σέρλοκ Χολμς, από την άλλη, έχει καταγραφεί από στα Ρεκόρ Γκίνες ως ο «χαρακτήρας με τις περισσότερες απεικονίσεις σε ταινίες», με περισσότερους από 70 ηθοποιούς να τον υποδύονται σε πάνω από 200 ταινίες. Ο πρώτος ηθοποιός που υποδύθηκε τον Σέρλοκ Χόλμς είναι ο William Gillette.
Σε ό,τι αφορά την εμφάνισή τους, ο Πουαρό ήταν ένας μικρόσωμος άνδρας , ήταν ελλάχιστα ψιλότερος από 
1,62, αλλά στεκόταν με μεγάλη αξιοπρέπεια.Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ήταν το μουστάκι του. Η εμφάνισή του ήταν εξαιρετικά προσεγμένη, η καθαριότητα των ρούχων του ήταν σχεδόν απίστευτη. Λέγεται ότι ένας κόκκος σκόνης θα του είχε προκαλέσει περισσότερο πόνο από ένα τραύμα από σφαίρα. Αντίθετα ο Χολμς είναι ψηλός, λίγο πάνω από 1,80, αδύνατος και φροντίζει ώστε το ντύσιμό του να 
είναι πάντα περιποιημένο. Φοράει συνήθως καφέ τουίντ κουστούμι, καφέ παντελόνι και αρκετές φορές ημίψηλο καπέλο.Όσον αφορά βέβαια το πασίγνωστο κυνηγετικό καπέλο, στην πραγματικότητα ο Χολμς το φόρεσε μόνο μία φορά σε μία ιστορία του. Το καπέλο αυτό , όπως και η γνωστή καμπαρντίνα του, λανθασμένα υιοθετήθηκαν από τις σειρές της τηλεόρασης.
Ο Πουαρό θα λέγαμε πως είναι ένας ήρωας ιδιότροπος , σχολαστικός με την εμφάνιση του. Το ντύσιμό του είναι πάντα κομψό και προσεγμένο, φοράει λουστρινένια παπούτσια, λαδώνει με κερί το μουστάκι του, θεωρεί αυτονόητο ότι όλοι γνωρίζουν το όνομά του και αγαπά την καλή ζωή και τα χρήματα. Αν και ο Χολμς αναμφίβολα είναι ιδιότροπος, διαφέρει αρκετά από τον Πουαρό. Σε ένα βιβλίο με πρωταγωνιστή φυσικά τον ίδιο, έχει ειπωθεί η φράση: «τυχερή η κοινωνία, που δεν έγινε εγκληματίας», καθώς ο ήρωας του Ντόιλ είναι εκκεντρικός, αλαζονικός, τρέφει μέγιστη εκτίμηση για τις ικανότητές του, είναι ελαφρώς σνομπ με τα ιδιαίτερα χαρίσματα των υπολοίπων, δεν έχει σε καμία εκτίμηση την αστυνομία, ούτε τις γυναίκες (εκτός από την Ιρέν Άντλερ) , αγαπάει την κοκαΐνη και όταν βαριέται του αρέσει να πυροβολεί.
Ο Ηρακλής Πουαρό μένει στην οδό Whitehaven Mansions W1, στο διαμέρισμα 203 ενώ ο Σέρλοκ Χολμς μένει στην οδό Μπέικερ Στρητ στο νούμερο 221β. Ο Πουαρό έχει επιλέξει το διαμέρισμά του για τη γεωμετρική συμμετρία του. Είναι σχολάστικος και αρκέτα μανιακός με την καθαριότητα. Ο Σέρλοκ Χολμς, από την άλλη, ζει μαζί με τον φίλο και βοηθό του δρ. Γουάτσον, ο οποίος τραβάει τα πάνδεινα, καθώς το σπίτι είναι συνήθως ακατάστατο και συν τοις άλλοις ο Χολμς έχει στήσει ένα μίνι εργαστήριο για τα πειράματά του. Η κατάσταση αυτή εξοργίζει την σπιτονοικοκυρά του, την κυρία Χάντσον, η οποία από σπιτονυκοκοιρά συχνά μετατρέπεται σε παραδουλεύτρα!
Ο Πουαρό προσέχει πάντοτε τις λεπτομέρειες, περνά από διάφορα στάδια έρευνας, αλλά ο κύριος στόχος του είναι το μυαλό του δολοφόνου, τα κίνητρα και οι προθέσεις του, γιατί όπως συνηθίζει να λέει: «συγκεκριμένοι άνθρωποι κάνουν συγκεκριμένα εγκλήματα». Προχωρά μεθοδικά, χωρίς γρήγορα συμπεράσματα. Στην προσπάθειά του να αποσπάσει πληροφορίες συχνά διαρρέει λανθασμένες πληροφορίες για τον εαυτό του, ώστε να θεωρηθεί υπεράνω υποψίας και να κάνει τον ένοχο να τον εμπιστευτεί. Και ο Χολμς με τη σειρά του επικεντρώνεται στη λεπτομέρεια. Είναι πολύ εύκολο για εκείνον παρατηρώντας έναν άνθρωπο ή ένα αντικείμενο να υποθέσει, πολλές φορές σωστά, την ιστορία που υπάρχει πίσω από αυτό. Είναι αρκετά υπομονετικός, αλλά πολλές φορές παθιάζεται με μια υπόθεση με αποτέλεσμα να μην τον ενδιαφέρει τίποτα, ούτε καν το φαγητό!
Αιώνιοι εργένηδες και οι δύο ερευνούν τις υποθέσεις έχοντας πλάι τους έναν καλό φίλο. Για τον Πουαρό ο φίλος αυτός ακούει στο όνομα Άρθουρ Χέιστινγκς, ενώ για τον Χολμς είναι φυσικά ο δρ. Τζον Γουάτσον. Στις ιστορίες του Ντόιλ, ο Γουάτσον είναι ο βασικός χαρακτήρας. Ακόμα και όταν παντρεύεται και παύει να ζει με τον Χολμς εξακολουθεί – έστω και πιο σπάνια – να μπλέκει σε περιπέτειες με τον Σέρλοκ. Η Κρίστι έκρινε πως στον Πουαρό ταίριαζε μια πιο μοναχική πορεία .Έτσι ο Χέιστινγκσ παντρεύεται και οι δρόμοι τους χωρίζουν.
Ίσως ένας από τους λόγους που η Κρίστι άφησε forever alone τον Πουαρό να ήταν και το ότι μετά από ένα διάστημα άρχισε να αντιπαθεί τον ήρωα που είχε φτιάξει. Είχε παραδεχτεί πως ήθελε να τον «σκοτώσει» μια ώρα αρχύτερα, άλλα εν τω μεταξύ το κοινό τον είχε αγαπήσει. Τελικά τον σκοτώνει στο βιβλίο «Η Αυλαία», όπου γίνεται και ο ίδιος δολοφόνος και τελικά πεθαίνει από επιπλοκές στην καρδιά του. Ο Ντόιλ είχε το ακριβώς αντίθετο πρόβλημα. Είτε επειδή είχε αφοσιωθεί πολύ στον ήρωά του, είτε επειδή το κύριο επάγγελμά του δεν πήγαινε καλά (ήταν φαρμακοποιός), δεν μπορούσε να αποχωριστεί τον Σέρλοκ. Προσπάθησε βέβαια στο βιβλίο «Το τελικό πρόβλημα», όμως το κοινό ξεσηκώθηκε. Οχι, ο Χολμς δεν πέθανε ποτέ αφού – κατ’ απαίτηση του κοινού – ο Ντόιλ αναγκάστηκε να τον επαναφέρει, με την εξήγηση ότι ο θάνατός του ήταν σκηνοθετημένος.
Πηγή: thedailyowl.gr
