Αυτοί που χτυπάνε ζώα, χτυπάνε και ανθρώπους

Διάβασα/άκουσα τις δικαιολογίες του ανθρώπου που έσυρε το καημένο το γαϊδουράκι με το αμάξι του: δεν κατάλαβε ότι το ζώο δεν έτρεχε πίσω του (λες και μπορεί ένα γαϊδουράκι να τρέξει όσο κι ένα αγροτικό αμάξι), δεν ένιωσε το τράβηγμα της καρότσας, δεν κοίταξε από τον καθρέφτη, δεν το έκανε επίτηδες. Προχθές σε δρόμο της Αθήνας είδα ένα σκοτωμένο γατάκι, χτυπημένο από αμάξι – άσχετο, αλλά ο οδηγός θα το έχει χτυπήσει κατά λάθος, θα πετάχτηκε το γατί μπροστά στις ρόδες του, δεν θα πρόλαβε να φρενάρει εγκαίρως… μπορεί να ήταν νύχτα κ.λπ. κ.λπ. Ένα γατάκι είναι μια σταλιά πράγμα, μπορεί πράγματι να μην το πιάσει το μάτι του οδηγού. Που θα πήγαινε με χίλια, σε δρόμο πόλης (γιατί αν δεν πήγαινε με χίλια θα είχε προλάβει να σταματήσει και το γατάκι τώρα θα έπαιζε τρίλιζα με τα άλλα γατάκια).

Το γαϊδουράκι όμως είναι μεγάλο ζώο, το Γκουγκλ λέει ότι ένα γαϊδούρι ζυγίζει από 80 ως 480 κιλά, ανάλογα με τη ράτσα, την ηλικία και το πόσο φαγανό είναι. Ας πάρουμε το μικρότερο, των 80, ή έστω των 60 κιλών, μια και το είδαμε όλοι, εκτός από πονεμένο το γαϊδουράκι έδειχνε μικρό στις φωτογραφίες. Ο οδηγός που το έσυρε θα μπορούσε άνετα να σέρνει έναν άνθρωπο πίσω του, π.χ. εμένα, που είμαι 50 κιλά και δεν τρέχω όσο γρήγορα τρέχει ένα αγροτικό. Άρα, δεν θα το έπαιρνε πρέφα ακόμα κι αν έσερνε άνθρωπο πίσω του. Τουλάχιστον όχι αν ο άνθρωπος ήταν γυναίκα, μια και οι άντρες είναι βαρύτεροι, έχουνε περισσότερο μπούγιο, δεν μπορεί, θα το καταλάβαινε αν έσερνε έναν άντρα.

Η Anne Wiazemsky Απο την ταινια «Au hasard Balthazar» (1966)

Διάβασα το καθόλου πειστικό επιχείρημα ότι στις αγροτικές κοινωνίες τα ζώα λογίζονται ως περιουσία, έχουνε συνηθίσει να βλέπουν γαϊδούρια οι χωρικοί, δεν εντυπωσιάζονται, δεν τα αντιμετωπίζουν ως έμψυχα όντα, τα έχουν για να κάνουν τις δουλειές τους. Άλλο ο άνθρωπος, άλλο το υποζύγιο. Με την ίδια λογική, άλλο η γυναίκα άλλο ο άντρας. Επιμένω επειδή έχουνε γίνει ένας σκασμός γυναικοκτονίες τελευταία, κάτι η καραντίνα, κάτι ο ανεξέλεγκτος θυμός λόγω πίεσης, κάτι τα οικονομικά ζόρια, μερικοί άντρες τόσο σε χωριά όσο και σε πόλεις, τα πήραν στο κρανίο και έσφαξαν, πυροβόλησαν, έπνιξαν ή σκότωσαν στο ξύλο τις γυναίκες τους. Ας μη ξεχνάμε τον πιλότο που πρώτα έπνιξε τον σκύλο και μετά τη γυναίκα του. Ιδιοκτησία του ήταν αμφότεροι, η ψυχή τους δεν τον απασχόλησε ποτέ, όπως σίγουρα ούτε η δική του (ψυχή). Γιατί όταν δεν διστάζεις να σκοτώσεις ζώο, δύσκολα θα διστάσεις να σκοτώσεις άνθρωπο…

Οι Άγγλοι έχουν μια λίγο ειρωνική έκφραση, bleeding heart liberals: οι φιλελεύθεροι που ματώνει η καρδιά τους όταν βλέπουν ένα ζώο να τυραννιέται. Η έκφραση χρησιμοποιείται με σαρκασμό, υπονοεί ότι οι φιλελεύθεροι με τη ματωμένη καρδιά δεν ενδιαφέρονται για τους πρόσφυγες, τους άστεγους, τους άνεργους, τους πένητες γενικά, παρά για τα ζώα… Αλλά ο σαρκασμός είναι τζάμπα και βερεσέ σ’ αυτήν την περίπτωση: ένας άνθρωπος που βασανίζει ένα ζώο, μόλις βρει ευκαιρία, θα βασανίσει κι έναν άλλον άνθρωπο με το ίδιο μπρίο. Φυσικά δεν θα διαλέξει λιοντάρι ούτε ελέφαντα, θα διαλέξει ένα ζώο μικρότερό του, πιο αδύναμο, σκυλί ή γατί ή γαϊδούρι, επειδή δεν το ρισκάρει, να τον πατήσει ο ελέφαντας ή να τον κάνει μια χαψιά το λιοντάρι, μια και είναι κότα, από χαρακτήρα. Με το ίδιο σκεπτικό (της κότας) θα διαλέξει έναν άλλον άνθρωπο με λιγότερο βάρος, μικρότερο μυϊκό όγκο και χωρίς καμία εκπαίδευση στον καβγά σώμα-με-σώμα. Άρα θα διαλέξει μια γυναίκα. Κι αν έχει εκπαιδευτεί να κακοποιεί ζώα, αυτός ο πολύ θυμωμένος άντρας, θα περάσει με ευκολία στην κακοποίηση γυναικών – της συγκεκριμένης γυναίκας που είναι δίπλα του και τη θεωρεί «ένα με το ζώο». Αλλά κυρίως ιδιοκτησία του.

Το έχουμε δει σε ταινίες και σειρές, όταν σου δείχνει ο σκηνοθέτης ένα παιδί να βάζει φωτιά στην ουρά της γάτας ή να χτυπάει πιτσούνια με τη σφεντόνα, θα σου δείξει πιο μετά το παιδί, ενήλικο πλέον, να έχει γίνει ένας σένιος κατά συρροή δολοφόνος. Είτε τον διασκεδάζει ή/και τον ερεθίζει σεξουαλικά ο πόνος του άλλου, είτε δεν μπορεί να τον (συν)αισθανθεί καθόλου, πάντως έχει αυτό το χούι, σκοτώνει – ζώα και ανθρώπους.

Υπάρχουν δυστυχώς άνθρωποι που είναι έτσι, καταστροφικοί και αναίσθητοι – αυτοί είναι οι ορίτζιναλ γάιδαροι και όχι τα τετράποδα. Μπορεί να μην προλάβουν όλοι να καταλήξουν δολοφόνοι ανθρώπων, αλλά μπορεί και να προλάβουν… Για αυτό φρικάρουμε, για αυτό φοβόμαστε τους ανθρώπους που κακοποιούν ή σκοτώνουν ζώα. Γιατί αισθανόμαστε ότι κάποια μέρα μπορεί να κάνουν τα ίδια και σε άλλον, πιο αδύναμο άνθρωπο. Άρα, σε παιδί ή σε γυναίκα…