Το άρθρο περιήλθε στην κατοχή μας από τον εγγονό του Δικηγόρο Γουνάκη Στάθη
Ο Στέφανος Γουνάκης του Ευστρατίου και της Καλλιόπης γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου του 1892 στην Καρωτή Ρεθύμνου. Είχε καταγωγή από το Ασκύφου Σφακίων και ήταν Ανθυπολοχαγός.
Το 1915, στις 25 Φεβρουαρίου, όταν ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος δεν έχει ακόμη φτάσει στην Ελλάδα, ο Γουνάκης ακολούθησε τον Παύλο Γύπαρη όταν σχημάτισε μια «Ελληνοκρητική Λεγεώνα» 900 ανδρών και ως Λοχαγός του Γαλλικού στρατού, εκστράτευσε εναντίον των Γερμανών. Η όλη εκστρατεία έγινε με ενέργειες της κυβέρνησης Βενιζέλου κι ο Στέφανος υπηρέτησε ως Ανθυπολοχαγός στο πλευρό των Γάλλων υπό τας διαταγάς του Γύπαρη στο μέτωπο της Αλσατίας.
Υπέδειξε περισσή πειθαρχία όπως αρμόζει σε έναν στρατιωτικό, εξαιρετική τόλμη, διακρίνεται για το θάρρος και την γενναιότητα του και λαμβάνει εύφημον μνεία από τους ανωτέρους του.
Στις οροσειρές της Αλσατίας μέσα στα χιόνια και στο ψύχος υπό άσχημες συνθήκες πολέμησαν οι γενναίοι του Γύπαρη. Σκληροτράχηλοι, άντρες λεβέντες, παλίκαροι. Ορεσίβιοι, μαθημένοι στις κακοτράχαλες Μαδάρες δεν κόλωναν στα βουναλάκια της Αλσατίας. Ο Γουνάκης ξεχωρίζει. Μαζί του πολεμούν κι άλλοι Κρητικοί όπως βλέπουμε από τις αναφορές των Γάλλων. Ο Τωμαδάκης Μάριος, Σαριδάκης Ιωάννης, Παπαδάκης Νικόλαος, κ.α.
Ο Στέφανος Γουνάκης αποστέλεται με διαταγή του Υπολοχαγού του να κατασκοπεύσει τις γραμμές του εχθρού. Έπρεπε μες τη νύχτα σερνάμενος να αναγνωρίσει την δύναμη του απέναντι εχθρικού φυλακίου για να επιτεθούν. Με μεγάλο θάρρος κατορθώνει να φτάσει και όταν τον αντιλαμβάνονται αυτοί αρχίζουν να ρίπτουν βροχή πυρά από τα πολυβόλα. Αυτός ο μεγάλος Κρητικός ήρωας όμως δεν πτοείται και υπό το δριμύ πυρ με ψυχραιμία που θα την θαύμαζε κι ο μεγαλύτερος σεναριογράφος πολεμικής ταινίας, καταφέρνει να κάνει άνοιγμα πριονίζοντας την περίφραξη και κόβοντας τα σύρματα μέσα στο τμήμα του περιβάλλοντος χώρου του φυλακίου και να ανοίξει δίοδο για να μπουν οι συμπολεμιστές του και να εξολοθρεύσουν τον εχθρό. Αυτός ήταν ο Στέφανος Γουνάκης!!
Στις 11 Ιουνίου του 1915 λαμβάνει μετάλλιο ανδρείας από τον Αντισυνταγματάρχη του 340ου συντάγματος Πεζικού της Λεγεώνας των Ξένων και τον Πολεμικό Γαλλικό Σταυρό της Λεγεώνας των Ξένων. Μεγάλη τιμητική διάκριση για έναν αξιωματικό του Ελληνικού στρατού.
(Σημ. Πιθανολογούμε πως ο Αντισ/χης ήταν ο Άαγκε του Ρόσενμπορκ. Από την υπογραφή έτσι φαίνεται.. Ήταν Δανός πρίγκηπας του οίκου των Γκλύκσμπουρκ, ανεψιός του Βασιλιά της Ελλάδος Γεώργιου Α’ και πρωτότοκος γιος του Βάλντεμαρ πρίγκιπα και ναυάρχου της Δανίας, αδερφού του Γεώργιου Α’. Τον θυμάστε; Ο αγαπημένος θείος του Ύπ.Αρμοστή Κρήτης Γεώργιου;…Αυτός ήταν ο μπαμπάς του Άαγκε του Ρόσενμπορκ).
Ακολούθως ο Γουνάκης λαμβάνει μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις των Δαρδανελίων και ξεχωρίζει πάλι για το θάρρος του κατά την αποβίβαση του Κόλπου του Ξηρού στην οποία έχασαν τη ζωή τους πολλά δικά μας παλικάρια.
Τα πολεμικά του κατορθώματα δεν σταματούν εδώ. Συνεχίζει μαχητής και πρωτοπόρος το 1919-22 στην Μικρασιατική εκστρατεία και φτάνει στον βαθμό του Λοχαγού. Τοποθετείται στο Τμήμα Ασφαλείας της Γαλλικής Λεγεώνας. Λαμβάνει παράσημα κι από εκεί. Ο στρατηγός Γκραμμάτ τον τιμά με τον Πολεμικό Γαλλικό Σταυρό.
Βενιζελικός ως το κόκκαλο που λένε, πλάι στον Παυλή τον Γύπαρη αντιτίθεται στο βασιλικό κίνημα και τον αποπέμπει από το στράτευμα το κυβερνητικό σύστημα, μετά το αποτυχημένο κίνημα του Βενιζέλου. Με πολλούς αντιφρονούντες του Βασιλιά έγινε αυτό την εποχή εκείνη, να αποπέμπονται αξιωματικοί που έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα. Δεν έπαψε η αίγλη τους και το άστρο τους να λάμπει όμως. Εδώ είμαστε για να ανασύρουμε στη μνήμη μας τέτοιους ήρωες.
Το 1940-45 τον συναντούμε πάλι στην αντίσταση όπου κι εκεί διακρίνεται και λαμβάνει διακρίσεις και μετάλλια. Ο Δημήτριος Δαβάκης τον παρασημοφορεί με το μετάλλιο Εθνικής Αντίστασης και το προσθέτει στα τόσα άλλα μετάλλια του.
Κι έπειτα, έρχεται ο εμφύλιος, οι δυσκολίες, η ανεργία. Στην επαρχία κυρίως θέριζε. Τον βρίσκουμε στην Επισκοπή Ρεθύμνου αυτή τη φορά. Όταν υπηρετούσε στις Σέρρες όπως μου εξιστορεί ο εγγονός του κ. Στέφανος Σταυρουλάκης που έχει και το όνομά του, γνωρίστηκε με έναν Ηρακλειώτη ο οποίος είχε κάποιο εργοστάσιο στο Ηράκλειο. Έμπορος κρασιών Θεσσαλονικιός, του χρωστούσε χρήματα κι ο Στέφανος Γουνάκης τον βοηθά με κάποιον τρόπο να τα εισπράξει.
Μετά μερικά χρόνια ο Ηρακλειώτης εργοστασιάρχης περνώντας από την Επισκοπή Ρεθύμνου όπου διαμένει ο Γουνάκης, πηγαίνοντας προς Χανιά τον αναζητά στο καφενείο του χωριού. Δεν τον βρήκε αλλά είπε του καφετζή: «μετά δυο μέρες θα επιστρέψω πάλι πες του να με περιμένει εδώ, θέλω να τον ‘δω» Πράγματι ο καφετζής ειδοποίησε τον Στέφανο και συναντήθηκε με τον Ηρακλειώτη, ο οποίος μόλις έμαθε την άσχημη οικονομική του κατάσταση και ότι ήταν άνεργος, του είπε: «Θα στείλω φορτηγό, να μαζέψεις τα πράγματά σου κι έλα να δουλέψεις κοντά μου». Έτσι κι έγινε.
Ο Γουνάκης αν και μεγάλος σε ηλικία ξεκινά νέο αγώνα αυτή τη φορά για την επιβίωση, για την οικογένεια του. Ο καλός Ηρακλειώτης δεν άφησε τον φίλο του, δεν ξέχασε ποτέ την βοήθεια που του είχε δώσει τον κρατά στη δουλειά του και στο τέλος μετά από κάμποσα χρόνια όταν ήρθε η ώρα τον βοήθησε να βγάλει ακόμα και τη σύνταξη του ΙΚΑ.
Επιφορτώθηκε ακόμα και με ένα πρόστιμο πως τάχα δεν είχε κολλήσει ένσημα για χρόνια στον Στέφανο για να μπορέσει να του εξασφαλίσει την σύνταξη.
Το Γαλλικό κράτος του έδωσε ένα μικρό μηνιαίο βοήθημα, κάτι σαν επίδομα για τις υπηρεσίες του στη Λεγεώνα των Ξένων.
Για την συνεισφορά του στους αγώνες της πατρίδος και στην Αντίσταση δυστυχώς δεν πρόλαβε να λάβει την απαιτούμενη σύνταξη της Εθνικής Αντίστασης που έδινε το Ελληνικό κράτος .
Πέθανε το 1978. Άφησε πίσω του άξιους συνεχιστές τα παιδιά και τα εγγόνια του!!
Σ.Σ. Στέφανος Γουνάκης. Τα τέσσερα σιρίτια στο μπράτσο του σημαίνουν 4 εξάμηνα αγώνος στο μέτωπο.
Οι φωτογραφίες που σας παρουσιάζω είναι τα πολύτιμα μετάλλια οι τιμητικοί έπαινοι και οι διαπιστεύσεις του, που περήφανα μου τα παρουσίασε κι εμένα ο εγγονός του Στέφανος Σταυρουλάκης και τον ευχαριστώ πολύ που μου τα εμπιστεύτηκε.
